රත්නපුර පාර…

මේ කතාව ඇත්තටම මමයි මගේ හොඳම යලුවෙකුයි දවසක් මුහුණ දුන්න සිද්දියක්,මේක කියවල ගන්න තරම් දෙයක් වත්,හිනායන දෙයක් වත් නොවුනත් මං මේක ලියන්න අදහස් කලේ මං මේ කියන්න යන විදියේ මිනිස්සුත් අපේ සමාජයේම එහේ මෙහේ කොන් වල තනිවෙලා,අසරණ වෙලා ඉන්නව බව පොඩ්ඩක් මතක් කරන්න..

මගේ ගම ඇත්තටම අංගොඩ,ඉතින් අංගොඩ කිව්වම රටේ ඕනේ තැනක පොඩි එකෙක් උනත් දන්නවනේ මෙහෙ මොකක්ද තියෙන්නේ කියල.. රටේ අනිත් අයට මහා අමුතු විහිළුවක් උනාට අපිට නම් අංගොඩ මානසික සෞඛය විද්‍යායතනය එහෙමත් නැත්තම් සරලව කිව්වොත් පිස්සන් කෝටුව කියන්නේ සාමාන්‍ය දෙයක්,මං කියන්න යන්නෙත් එකට සම්බන්ද කතාවක්ම තමයි..

මේක උනේ අපි A/L ඉවරවෙලා රස්තියාදු වේවි හිටපු කාලේ,ඔන්න දවසක් මං මගේ යාලුවත් එක්ක ටිකක් රෑ වෙනකන් රවුමක් ගහලා 9.30 ට විතර පාගල් එකේ ගෙදර එනවා,අපි ඔය යන පාරේම කිලෝමීටරයක් විතර ඉස්සරහින් තමයි රෝහල තියෙන්නේ,ඔහොම ටික දුරක් යනකොට අපි දැක්කා කලුවරේම මිනිහෙක් අපේ පැත්තට එනවා කමිසයකුත් නැතුව,මිහිහ අපේ ඉස්සරහට ඇවිත් අහනවා “මල්ලි මේ පාරෙන් දැන් රත්නපුරේට කිට්ටුද?”

මිනිහගේ කතා විලාසයෙන්ම අපි දැනගත්තා කවුද කියලා,හැබැයි ඉතින් කලබල කරලත් බැහැනේ,ඔව් ලඟයි කියලා මිනිහට යන්න අරින්නත් බැහැ,අපි පාගල් එක නවත්තලා බැහැල මිනිහට කතා කලා,

අයියේ මේ පාරෙන් රත්නපුරේ යන්න බැහැනේ,රත්නපුර පාර තියෙන්නේ අනිත් පැත්තේ.. යන්කො අපිත් එක්ක අපි පෙන්නන්නම්.. අපි හිමින් සැරේ මිනිහව ආයිත් රෝහල පැත්තටම හරවගෙන පයින්ම ඒ පැත්තට යන්න ගත්තා..

දැන් මගෙයි යාලුවගෙයි අදහස හිමින් සැරේ මිනිහව අයිත් රෝහලටම අරගෙන ගිහින් බාර දෙන්න,එහෙම කරන්න හිතුවේ අපිට තියෙන අමාරුවකට නෙමෙයි.. ඒක යුතුකමක් කියල හිතුන නිසා,ඉතින් අපි දැන් චාටුවෙන් කතා කර කර මිනිහව අර පැත්තට අවිද්දනවා..

අයියා මොකද හදිස්සියේ රත්නපුරේ යන්නේ?

එහේ මගේ ගම මල්ලි,මට ආයිත් යන්න ඕනේ.. මෙහෙ ඉන්න බැහැ මල්ලි..

ඇයි අයියා මෙහෙ කොහෙද ඉන්නේ?

මං ඉන්නේ වාට්ටුවේනේ මල්ලි.. එහේ ඉන්න බැහැ අප්පා.. එහේ ඉන්න සමහර අයියලා මට ගහනවා,මගේ කෑම ටිකත් කනවා මල්ලි.. මාව බලන්න ගෙදරින්වත් කවුරුත් එන්නේ නෑනේ..

ඉතිං ඔයාව කවුද මෙහේ එක්කන් අවේ?

මං අපේ අම්මත් එක්ක ආවේ,මට ආයිත් අම්මත් එක්ක යන්න දුන්නෙම නැනේ මේගොල්ලෝ.. මං අද කොහම හරි යනවා අම්මව බලන්න..

ඉතිං අයියා මෙහෙ එන්න කලින් මොකද කලේ?

අහ්.. මං නාවික හමුදාවෙනේ හිටියේ..  ගාලු වාරයේ මාළුත් ඇල්ලුවා අපි..

ඇත්තද.. මෙහෙමයි අයියේ ඔයාට දැන් මේ රෑ රත්නපුරේ යන්න බැහැ,ගොඩක් දුරයි,ඔයා ආයිත් වාට්ටුවට ගිහින් නිදාගන්න,අපි ඔයාගේ අම්මට හෙට උදේම එන්න කියන්නම්කො..

අපි ඉතිං ඔය විදියට හිමින් සැරේ මිනිහව අයිත් රෝහල ළඟටම අරන් ඇවිත් ආරක්ෂක අංශයටත් කතා කරලා කොහමහරි ආයිත් ඇතුලට යැව්වා..

ඒ යනකොටත් ආයිත් අපි දිහා බලලා “මල්ලි එහෙනම් අම්මට එන්න කියන්න හොඳේ..”

හරි අයියේ අපි අම්මට කියන්නම්කො..

මල්ලි,අම්ම මට ලොකු බත් එකකුත් ගේයි නේ…   ඔව් අයියේ…

මිනිහ ඇතුලට ගියාට පස්සේ ආයිමත් තමන්ගේ සුපුරුදු ඉරණම විඳින්න ඇති,එත් අපිට ඒ සහෝදරයා වෙනුවෙන් ඊට වඩා දෙයක් කරන්න බැහැ,අපි එදා කලේ ඔහු වෙනුවෙන් කරන්න තිබුන හොඳම දේ කියල හිතෙනවා,මොකද මිනිහා පාර දිගේ රත්නපුරේ යන්න ගියානම් මිනිහට මේ ආත්මේදී යන්න බැරිවෙනවා,පාර දිගේ වාත වෙලා,ගිණි අව්වට කර වෙලා අන්තිමට මිනිහට නවතින්න වෙන්නේ කොහේ හරි හන්දියක පිස්සු හිඟන්නෙක් වෙලා..

මොකද එහෙම වෙච්ච මිනිස්සුත් ඕනේ තරම් අපි දැකල තියෙනවා,අපි එදා රෑ බොරු කියලා ම්නිහව රැවැට්ටුවට අපිට සමාව ලැබෙයි කියලත් හිතනවා…