ක්‍රීඩාව,හැසිරීම සහ පුහු මාන්නය..

මෙම ලිපිය ලියන්නට දැන් ප්‍රමාද නමුත් මගේ සිතේ පවතින දේ කොහේ හෝ ලියාතැබිය යුතුය.ටික දිනකට පෙර මා හට ඉතා සතුටුදායක ආරංචියක් අසන්නට ලැබිණි.එනම් අපගේ ශ්‍රී ලංකික රගර් කණ්ඩායම තරඟාවලියක් සඳහා මෙහි එන බවය.එය එතරම් සතුටුදායක වන්නට කාරණා කිහිපයකි.

එනම් මා දැනට සේවය කරන රට එංගලන්තය හෝ ඔස්ට්‍රේලියාව මෙන් පඳුරකට ගැසුවත් ශ්‍රී ලාංකිකයන් දහයක් පහළවක් විසිවෙන රටක් නොව සිටිය හැකි සියලුම ලක් වැසියන්ගේ සංඛ්‍යාව දෙසීයකටත් අඩු මිස වැඩි නම් විය නොහැකි රටකි.එවැනි රටක ශ්‍රී ලාංකිකයන් දහ පහළොස් දෙනෙකුගෙන් යුතු මිතුරු සමාගමක් ඇති කරගැනීම පවා එතරම් ලෙහෙසි පහසුදෙයක් නොවේ.

ඇරත් මෙවන් රටකට ශ්‍රී ලංකාවේ රගර් කණ්ඩායම අන්තර්ජාතික තරඟයකට පැමිණීම සුලභ කටයුත්තක්ද නොවේ.මන්ද අපේ ක්‍රිකට් කණ්ඩායමට මෙන් ඔවුන්ට නිතරම එවන් අවස්ථාවන් උදා නොවීමය.ඉතා සුළුතරයක් වූ අප ශ්‍රී ලාංකිකයන් පිරිස එකතු වී හැකි උපරිමයෙන් ඔවුනට සහය දැක්වීම එක අතකින් ලද භාගයක් ලෙස සැලකුවෙමි.

තරඟය නැරඹීමට සිටි ශ්‍රී ලාංකිකයන් පිරිස සියයකටත් අඩුවිය.නමුත් හැකි උපරිමයෙන් අප කණ්ඩායමට සහය දුන්නෙමු.පළමු තරඟ දෙකම ඔවුන් ජය ගත්තේ අප අතිශයින්ම සතුටු කරමින්ය.එම ජයග්‍රහණයට හේතුව අප කණ්ඩායමේ දක්ෂතාවය හෝ අනිකුත් කණ්ඩායම් වල දුර්වතාවය හෝ වේවා එහි ගෞරවය ඔවුනට හිමිවිය යුතුය.

එක් තරඟයකදී අපගේ එක් රජ කුමරෙක් අවසන් භාගයේ තරඟ බිමට පිවිස මඳ වෙලාවක් එහෙ මෙහෙ දුව ගොස් පසුව නැවත බංකුවට වී සිටිනු දුටුවෙමි.නිකන්ම නොව බෙල්ල වටේ කොලරයක්ද දමාගෙනය.එසේ හෝ රජපවුල නියෝජනය කිරීම ගැන අපට ආඩම්බර විය හැක්කේ වෙන කිසිම රටක සුදුසුකම් ඇතුව හෝ නැතුව රජ පැටවකු ජාතික කණ්ඩායමක් නියෝජනය කරනු මවිසින් අසා නැති බැවිනි.සමහරවිට ප්‍රසිද්ධ කිරීමට ලජ්ජා නිසා ඔවුන් හොරෙන් ක්‍රීඩා කරනවා විය හැකි නමුත් අපේ රජ පැටවුන් ලැජ්ජාව නොහඳුනති. කණ්ඩායම නියෝජනය කරන්නේ කවුරුන් හෝ වේවා ඉන් මා හට වැඩක් නොමැත.

අවසන් තරඟයට පෙර සිටම අපගේ ක්‍රීඩකයන් රටේ නම ඉහලට නැංවීමට මහත් උත්සාහයක් දරා ඇති බව පසුව අසා දැන ගතිමි.අසන්නට ලැබුන හැටියට දේශානුරාගයේ ඉහලටම කෙල පැමිණි එක් ක්‍රීඩකයෙක් ඉතා සාඩම්බර ලෙස අප කණ්ඩායමේ සහයට සිටි මෙරට ජාතික තරුණියකට හෝටලය තුල අතවර කිරීමට තැත් කොට මව්රටට මහත් කීර්තියක් අත් කර දී තිබිණි.අවසානයේ තරඟ තහනමකින් පමණක් නොනැවතී ලැගුම් ගෙන සිටි හෝටලයෙන්ද දොට්ට දැමීමෙන් අනතුරුව පළමු ගුවන් යානයෙන්ම මව්රට බලා යන්නට සිදුවිය.යන තැන රී ගන්නවා කියන්නේ මෙවැනි වැඩ වලටය.

අවසන් තරඟයේ ශ්‍රී ලංකා කණ්ඩායමේ ක්‍රීඩකයන්ටත් වඩා පිටිය තුල දුව පනින්න සිදු වූයේ අප කණ්ඩායමේ භෞතික චිකිත්සකවරයාටය.ඒ පිටියේ තැන තැන වැටී සිටි අප ක්‍රීඩකයන්ගේ සහයටය.කිසිදු කණ්ඩායම් හැඟීමකින් තොරව,පිටියේ තැන තැන වැටි වැටි හති අරිමින් අතිශය දුර්වල ක්‍රීඩා විලාසය කියා පෑවේ ඔවුන්ගේ විවේක දිනවල ලද අතිරේක ව්‍යායාම වල ප්‍රතිපල යැයි මාගේ අදහසය.

කෙසේ හෝ වේවා මෙරට කණ්ඩායමට ජය අත්කර දෙමින් තරඟය නිම විය.අවසන් තරඟයේදී හමුවුන ශ්‍රී ලාංකිකයෙක් කියූ කතාවක් මා හට සිහි වෙයි,

“මචං මට නම් මේ සෙල්ලම ගැන මෙලෝ තේරුමක් නැහැ,ලංකාවේ කණ්ඩායමක් නිසයි බලන්න අවේ..”

එසේ පැමිණි ක්‍රීඩා ලෝලීන්ට අප කණ්ඩායම සැලකු අකාරය ගැන ඔවුන් ලජ්ජා විය යුතුය.ඒ තරඟය පැරදුන නිසා නොවේය.ජය හෝ පරාජය කුමක් හෝ වේවා ඒ ගැන අපිට දුක නැත.දුක් වෙන්නේ අප කණ්ඩායමේ ආකල්පය ගැනය.

ඔවුන් සිතනු ඇත්තේ රගර් ක්‍රීඩකයින් වීම යනු අතිශය ආඩම්බර විය හැකි කරුණක් කියා වෙන්නට ඇත.හැකි තරමින් කොඩි වනමින්,කෑ ගසමින් ඔවුනට දිරිදුන් සහෝදර ශ්‍රී ලාංකික පිරිස ගැන තරඟයෙන් පසු කිසිම තැකීමක් නොකළේ එම නිසා විය හැක.සිය අත ඔසවා වරක් දෙවරක් අප සිටින දෙසට වැනීම ඔවුනට කිසිසේත්ම වෙහෙසකර දෙයක් විය නොහැක.තරඟය අවසානයේ ඔවුන් අතරට බට මෙරට ගරු ශ්‍රී ලංකා තානාපතිවරයා ගැනවත් ඔවුන් තැකීමක් කලාදැයි සැක සහිතය. අඩුම තරමින් හිස ඔසවා අප වෙත සිනහවකින් හෝ සංග්‍රහ නොකර සිටීමට තරම් පුහු මාන්නයකින් හිස උදුම්මවා ගත් අපේ “ලෝඩ් පකීර්ලා” ගැන දුක් වෙමි.

ශ්‍රී ලංකා කණ්ඩායම තරඟයක් අවසානයේ,ගරු තානාපතිතුමා පසකින් සිටී.

නිහතමානීව පරාජය පිළිගැනීම හොඳ ක්‍රීඩකයකු සතුවිය යුතු ගුණාංගයක් යැයි විශ්වාස කරන්නෙමි.එසේ නොවුන බොහෝ ශ්‍රී ලංකික ක්‍රීඩකයින්ට මෙරට කණ්ඩායමෙන් ඉගෙනගතයුතු දේ බොහාමයක් ඇත.කණ්ඩායමක් ලෙස ක්‍රීඩා කිරීම පළමුවැන්නයි.දේශපාලනය ක්‍රීඩාවට ඈදා නොගැනීම අප රට තුල කල හැකිදැයි සැක සහිතය.තවද තරඟය අවසානයේ රැස්ව සිටි මුලු පිරිසටම හදවතින්ම ආචාර කිරීමට තරම් මෙරට ක්‍රීඩකයින් නිහතමානී විය.ඉන් නොනැවතී නරඹන්නන් අතරට වැදී ඔවුන් සමඟ කතා බස් කරමින්,ජයාරූප ගනිමින් තමන්ට දිරි දුන් රටවැසියන්ට කළගුණ දැක්වීමට ඔවුන් උගෙනගෙන සිටියේය.

පැරදීම ගැන සිහින් දුකකුත් අප ක්‍රීඩකයින්ගේ ආකල්ප ගැන මහත් ලැජ්ජාවකුත් සිතින් දරාගෙන පිටියෙන් එලියට බැස්සෙමි.අපගේම මුදල් වලින් මිලට ගත් ගුවන්ටිකට් පත් වලින් පුහු මානක්කාර ශ්‍රී ලාංකික ක්‍රීඩක පිරිස සිය රට වෙත යනු ඇත.

දුන්කොළ..

“මහත්තයා තියෙනවනම් රුපියල් පහක් විතර දෙන්නකෝ..”

බස් නැවතුමේ බංකුවකට වී බසයක් එනතුරු කල්මරමින් හුන් මා එම හඬින් හිස ඔසවා බැලුවෙමි.බුලත් කහටින් දුර්වර්ණ වී ඉතුරු වුන දත් කිහිපයකින් යන්තම් සිනහවෙමින් මවෙත බලා සිටි ඔහුගේ ගත කිලිටි සරමකින්,කමිසයකින් වැසී තිබිණි.පනාවක කෙසේ වෙතත් බොහෝ කලකින් කතුරකවත් පහස නොලත් හිසකෙස් සහ තැනින් තැන වැවුණු අවපැහ රැවුල් ගස් ඔහුගේ අවලස්සන පෙනුම තව තවත් තීව්‍ර කරයි.ඔහු දුටු ගමනින් කවරෙක්දැයි හඳුනා ගැනීම අපහසු නොවුයේ අත්දැකීමෙන්ය.

“ඔහේ වාට්ටුවෙනේ ඉන්නේ? සල්ලි මොකටද?”

“දුන්කොලයක් ගන්න මහත්තයා..” බස් නැවතුමෙන් පිටත අව් රශ්මියට දැවෙමින්,සිටි ඉරියව්වෙන්ම හිටගෙන ඔහු පිළිතුරු දෙයි..

බස් රථයක් පැමිණීමට තව මඳ වෙලාවක් යතැයි හැඟුණින් ඔහුව කතාවට අල්ලා ගැනීමට සිතුවෙමි.

“දුන්කොළ?දුන්කොළ අරගෙන මොනවා කරන්නද?”

“අයියෝ මහත්තයා.. දුන්කොලේ අරන් ගිහින් ඔතලා බොනවනේ..” තරමක සමච්චල් සහගත සිනහවක් සමඟ පිළිතුරු දුන්නේ මගේ නොදැනුවත්කම ගැන විමතියට පත්වෙමින් වියයුතුය.

“ඒ කොහමද උන්නැහේ දුන්කොළ ඔතල බොන්නේ?” මට කතාව දිග්ගස්සන්නට අවැසි විය.

එම පැනයත් සමඟම විමතිය පලකරන බැල්මකින් මුව සරසා ගත් ඔහු බස් නැවතුම තුලට පැමිණ පසෙකින් වාඩිවිය..

“ඇයි දන්නේ නැද්ද? මං කියල දෙන්නම් මහත්තයට..” ඔහු තුලින් මට මැවී පෙනුනේ තමන් විසින් පාසලේදී ඉගෙන ගත් යමක් වැඩිහිටියෙකුට කියාපාන්නට තනන කුඩා දරුවෙකි..

“හ්ම්ම්.. කියන්නකෝ එහෙනම්..”

ඔහු තුල තමන් සතු දැනුම බෙදා ගැනීමට තිබුනේ නොමසුරු ආශාවකි,වහා ඔහුගේ පාඩම ඇරඹිණි.

“මෙන්න මෙහෙමයි මහත්තයා,දුන්කොලේ අරන් ගිහින් පොඩි පොඩි තීරු වලට කඩනවා හරිද..  ඊටපස්සේ ඔය කොහේ හරි කුණුබාල්දියකින් හොයාගන්නවා හොඳ කරදහි කොලයක්,එක ඇතුලට මෙන්න මෙහෙම දුන්කොළ ටික හිරවෙන්න තියලා තදට ඔතනවා.. බුරුල් වුනොත් හරි යන්නේ නැහැ මහත්තයා..”

ඔහු අතින් පයින් මෙන්ම හිසද කරකවමින් මට දුන්කොළ එතිල්ල කියාපායි..

“ඉතින් ඊට පස්සේ”

“ඊටපස්සේ මහත්තයෝ වාට්ටුවේ මහත්තුරුන්ට හොරෙන් මේක පත්තු කරගන්න ඕනේ.. පස්සේ හිමින් සැරේ ළඟ ඉන්න ඈයොන්ටත් ඩිංග ඩිංග දීල මාත් බොනවා..” ඔහුගේ මුහුණ දීප්තිමත් සිනහවකින් නැහැවුනි.

ඔහු සිඟා කමින් මුදල් එකතු කර මහත් පරිශ්‍රමයක් දරා දුන්කොලයක් ඔතාගෙන උරන්නේ ඉතා පහසුවෙන් දුම්වැටියක් හෝ අඩුම තරමින් බීඩිමිටියක් හෝ ගැනීමට වඩා එය ලාභ දායක නිසා විය යුතුය.නමුත් ඔහුට එසේ උපයා ගත් අනර්ඝ වස්තුව තනිවම බුක්ති විඳීමේ අදහසක් තුන් හිතකවත් නොතිබුණි.එය තමන් සමඟ සිටින සහෘදයන් සමඟ බෙදා හදා ගැනීමේ උතුම් ගුණය ඔහු තුල විය.

ඔහුට පිස්සෙක් යැයි ලේබලය ගසා වාට්ටුවේ හතර මායිමේ හිර කල සමාජය ඉන් පිටත සිට නොකඩවා ධනය වස්තුව රැස්කිරීමේ නොනිමෙන තරඟයක නියලී සිටිති.තවකෙකු හා බෙදා ගැනීමට නොව හැකි තරම් වීර්ය යොදමින් අන්‍යන්ගේ දේද තමා සතු කරගැනීමේ නිර්ලජ්ජිත ව්‍යායාමයක යෙදෙති. අනුන්ගේ දුක දැක හිත උණුවෙන,තමන් සතු දෙයක් තවකෙකුගේ යහපතට යොදවන අතලොස්සක් පමණ සිටින අතිශය ආත්මාර්ථකාමී සමාජයක අපි ජීවත් වෙමු.

මට ඔහුගෙන් දුන්කොළ එතිල්ල උගෙනීමෙන් ඇති පලක් නැත,මානසික රෝගියෙක් යැයි ලේබලය ගැසූ ඔහු මා හට කියාදුන් දේ මවිසින් දුන් මාරු කාසි කිහිපයෙන් මිළ කල නොහැක.ඒ අවංක අසරණයා තව නොබෝ දිනකින් වාට්ටුවේ බිත්ති හතර පමණක් නොව සියල්ල අත්හැර යනු ඇත.මනසින් නිරෝගී නමුත් ආකල්පමය වශයෙන් අසාධ්‍ය  ලෙස රෝගී වුන සමාජ ප්‍රවාහයට හසු උන මා ඔහුගෙන් සමුගෙන බසයකට ගොඩ උනෙමි.

ලංකාවේ අපි...

එක දවසක් යාලුවෝ තුන් දෙනෙක් ගියාලු පිරිමි වැසිකිලියකට පොඩි චූ පාරක් දාන්න කියල,මේගොල්ලෝ යාලුවෝ කිව්වට රටවල් තුනක කස්ටියලු,එක්කෙනෙක් අමෙරිකාවෙන්,අනිකා චීනෙන්. අන්තිම පොර අපේ ශ්‍රී ලංකාවේම පොරක් ලු.

ඔන්න ඉතින් මුලින්ම වැඩේ ඉවර වෙලා ඇමෙරිකාවේ යාළුවා “අපි නම් හැමදාම හොඳට පිරිසිඳුවට ඉන්න ජාතියක්” කියල වැලමිට ට විතර වෙනකන් හොඳට සබන් ගාලා අත් දෙක හෝදගෙන toilet paper රෝලෙනුත් බාගයක් විතර ඉවර වෙනකන් හොඳට අත් දෙක පිහිද ගත්තලු.

ඊළඟට අපේ චිනේ යාලුවත් වැඩේ ඉවර වෙලා කියනවලු “අපිත් පිරිසිඳුවට ඉන්නවා තමයි, හැබැයි අපි පුළුවන් තරම් අඩුවෙන් සම්පත් භාවිතා කරලා, ඉතුරු කරන්න ඕනේ අනාගත පරපුර වෙනුවෙන්”.එහෙම කියල පොර යන්තං අත සෝදාගෙන පොඩි කොළ කෑල්ලක් ඉරාගෙන අත් දෙක පිහිද ගත්තලු.

අන්තිමට වැඩේ ඉවර කරපු අපේ පොරට දෙකොනින් හිනාලු මුන් දෙන්නගේ මල විකාර දැකලා,මිනිහ කලිසමේ zipper එක වාහන ගමන් කියනවලු “ලංකාවේ අපි නම් අත් දෙකේ චූ කර ගන්නේ නැහැනේ..”